|
April |
Fröhde heesch oss Sou emme Minka Fröhde, wie die Buerebetriebe noch
kleen woere, hatt me ne annere Ömjang met däe Dier. Jed Dier hatt ne Name, on
kannt däe och. Och oss Sou. Die heesch emme Minka. Wann een Sou jeschlaach
wue, koom e nöy Ferkel en däe Stall. Dat woe ieesch janz schöy. No e paar
Daach hatt et sich enjewännt. Dann huet et och bahl op senge nöye Name. Die Düe am Söustall hatt oewe een
Luck, 25‑30 cm huh. Minka konnt noch su fass schloofe, subaal ich janz
höesch ihre Name soot, spetz se ee Uhr. Bejm zweite Mool koom se an die Düe
on heel mie de Kopp da. Dann moot ich se jet kraue. Mie hatte em Jaade ne Appelboom,
dodraan konnt Minka sich jot schuppe. Op eemool hatt se jemerk, dat dann e paar Äppel
eraff feele. Die jeng se dann flöck
sööke. Die schmäächte ihr och. Dann schupp se noch ens jot am Boom on frooß
die Äppel. Sitt demm koom Minka net mie en de Jaade. Metze em Somme, et woe ärch heeß,
krech Minka de Rotlauf, en schlemm Krankheet. Däe Dierarz setz ihr en Spritz.
Äe soot ze mieh, wann ich Minka Mellich oder Bottermellich enschödde könnt,
on jänt dat huhe Feeber kahl Ömschlääch määch, könnt et senn, dat se dörch
kääm. Minka wooch du 150 Pond, ne jrueße Schade. Ich määch Säck naaß on lääch
die op Minka, die wie half duet do looch. Von Zitt ze Zitt schott ich ihr jet
Bottermellich en de Hals. On werklich, no e paar Daach konnt Minka wiee
opstoon on hatt och bahl wiee richtije Appetit. Wie Minka et ieeschtemool en däe
Hoff koom, leef se öm mich erömm, dat ich bahl net mieh op däe Been bleff.
Dobej lock se, als wenn se een janz Härd Ferkele hennet sich hätt. Söu sen
jaanet su domm, wie männichmool jesooht wieet. Dat Ooß woss, dat ich ihr
jehollefe hatt. Mie hann zwar emme jeschlaach, ich haan dobej äwwe kenz helfe
konne. Et woe doch emme meng Minka. |
|
Kleen Vezällche vom Rad Me Rad on ich, mie passe jot
zesaame. Vom Rad jeeht däe Lack aff on ich haan Fahle em Jesiech, Jrueß
Abenteuer haan mie zwei net erlävv, äwwe doch e paar kleen Stöckelche. Vüe e paar Joohr haan ich mich noch
richtich öwweschloon domet. Et hat jotjejange. Ich haan ens langs de Schötz
jeklopp, menge Ärm jerewwe on senn widde jefahre. Sitt demm hat ich emme su e
domm zeddere en däe Been. Domet kann me op die Due net fahre. Do moss me ens
richtich träniere. Ich woll emme ens no Hömmel fahre,
dat es en richtig kleen Tue. Bes Tontörf jeng et flöck. Schlau, wie ich senn,
fuhr ich öwwe Ruhr on Lendwiele. Do hatt ich äwwe jet jemääch. Hennet
Lendwiele koom ene rubbelige Feldweich, dann Schlamm on Morast. E Stöckelche
moot ich et Rad sujar drohn. Dann jeng et e Lauch eravv on kuet däe Berg
eropp. Ich woe en Hömmel. Ich hat menge Welle. Ich senn dann noch öwwe ne
Feldweich no Falkeberg jefahre, on dann heem. Sitt dämm hat ich om Rad keen
zedderig Been mie. Em Fröhjoohr fuhr ich ens op die
Autobahnbröck noh Zengshem. Du jeng dat noch. Et lohnt sich wirklich, dat me
do ens errav kick. Wann do ens die Autos fahre, jeht dat nemmie. Zeröck woll ich bes an die Tondörfer
Ausfahrt fahre. Ich konnt om Rad setze bliewe bes an die letz Bröck. Do woe
ich doch möht. Ich meent, die 700 bes 800 Meter bes an die Üssfahrt könnt ich
spare, wenn ich schräg die Böschung eropp jeng. Die woe schön stiel, dat Rad
moot ich hallef drohn on hallef döje. Dat wue mie bahl ze schwer. Eravv, dat woe ze
stiel, dat jeng net, ich moot eropp. Junge,
Junge, wie ich eropp woe, hat ich bahl keen Luff mie. E Jlöck, dat menge Mann on
menge Dokte dat net jeseehn hann. Ich
moot zehn Minute waade, ih ich heemfahre konnt. Oss Bushaltestell es zwei Kilometer
vüem Dörf. Ens woe ich ieelich, on moot mem Rad hinfahre. Wo losse ich et
bloß, bes dat ich zeröck konn? Ich hann et en et Wartehüsche jestallt on
jesooht, et soll sich net muckse. No fünf Stonn koom ich von Blangem zeröck.
Ich hat doch jet Hätzkloppe, off me Rad noch do woe. Wäe stonn do, on hat op
mich jewaat? Me jot aahl Rad on die Moral von der Geschich, aahl Rade on aahl
Fraue klaut me net. |
|
Jong Löck von höck Ich hatt Britta füe 5 Joohr et letz
jeseehn. Et woe du 14 Joohr alt. Jrueß on dönn. Mieh Kend wie
Mädche. Em Wente heesch et, Britta steht füem Abitur,
on, et krejt e Kend. Do haan ich mie Sörch gemaäch öm dat Mädche. Et woe doch ja net vehierood. Britta hätt em
Aprel dat Kend op de Welt bräch. Et Abitur hätt et eenzeln jemääch.
Jeschenk wue em dobej äwwe nex. Doch
et hätt bestanne. Watt hätt dat ärm Mädche en däe Zitt
alles am Hals jehatt Die Sörch öm dat Kend, ih et do woe. En Ausstattung
dafür. En Wohnung sööke. Die hätt et en nem Heim für ledige Mütter fonne. Do
senn mie suen Fraue, die Ene dä Annere hellefe. Ich weeß net, wie et an su eene
School en däe Stadt zojeht. Wo höck su vell Löck von Abtreibung spreiche, die
vell weniger Uesaach haan wie Britta. Dat die dat Kend, allem zum Trotz, doch
jebore hätt, es doch prima. Dazo jehüet noch Kraff, sue en schwäe Joohr dörch
zestoohn. Ich haan Britta zeletz jeseehn, wie
et noch e Kend woe. Jetz hätt et sellewe ad e Kend. Et hätt die Verantwoetung
op sich jehollt, on hätt dat Kend op de Welt bräch. Et hätt däe Moot, aleen
dafür ze sorje. Et wieet jo off jeschannt öwwe die jong Löck von höck. Britta
hüet och dabei. Äwwe Mädche, due jefälls mie! |
|
Datt kann me net füe Jeld koofe Höck wieet off jesooht, et wäe
schwäe, eenem en Freud ze maache. Löck hätte alles, watt se bruche. Wann me die Freud
meent, die me füe Jeld koofe moss, stemp dat. Dat me oone Jeld och Freud maache kann on Freud kreje kann, hann ich
erlävv. Meng Fröndin on ich besoote Trin, 84
Joohr, dat att aach Moond krank es. Et kann att vier Moond nex mie eiße on
wieet met nem Schlauch dörch de Nas en de Maage ernährt. Trin wooch noch 24
kg. Me kann ja net vestoon, dat me domet noch lewwe kann. Äwwe watt es Trin füene tapfere
Mensch. Wie et oss sooch, strahlte die Ore va Freud. On et soot, wie et sich
freut, dat mie et net vejeiße hätte. Et frooch oss, wie et oss jeng.
Hoffentlich doch jot. Mie säje jetz beiste üss wie et lezte Mool. Dat wäe
schön. Nee, Penk hätt et net. Nur dä Schlauch en däe Nas wäe lästig. Dadörch
wüe et all zwei Stoon ernährt. Dat hätt däe Dokte su jesooht. Die Flejerin määch dat
jot. Dat wäe sue leev Mensch. Widde
soot Trin: "Höck sterwe su vell jong Löck, die deheem noch nüedig wäre.
Ich wöll jo jäe füe su eene sterwe, äwwe me domm Hätz well dat net. Dat well
lewwe." Trin kühmp net on klach net. Et fröch oss, wie et oss jeng, on
freut sich, dat et oss jot jeeht. Do senn ich mie su kleen füe konn wie selde. En
Handvoll Mensch on suen jrueß Seel. Wie meng Fröndin on ich heem jenge, soot
Trin füe os: "Noe kott jot heem. Wann ihr Zitt hatt, besöökt mich noch
ens." |
|
Su eefach woe datt net Die Technik em Huushalt es een schön
Saach. Woo me fröhde dä Häed aastauche moot, dräht me höck et Thermostat jätt
huhde. Statt
op dat kauchende Wasser ze waade, stellt me die Kaffemaschin aan. Wann me ne
Kooche backe well, knips me däe Backoefe aan. Su eefach woe dat fröhde net. Hee om
Land woe en jedem Huus ne jrueße Steenbackoefe, wo all 14 Daach dat Brued füe
die Famellich drenn jebacke wue. Dann
konnt et passiere, dat me Brued zu wennich hat. Ne Bäcker woe dumols net em
Dörf. Dann jeng me bej dä Noober jätt Brued lieene. Dat Backe woe vell Ärbed.
Die Huuse woere fröhde dörch on dörch kalt. Nur en dä Köch woe et wärm. Do moot ene
die Backmool met demm Mäehl fröh jenoch eraff holle, dat alles wärm wäre
konnt. Dä Brueddeech wue owends aanjesatt. Dä Deeßem vom letzte Back wue met
Satz, wärm Wasser on däm hallewe Mäehl zu nem dönne Deech veärbet. Bes zom
Morje woe däe schön opjejange. Dann wue met dörchjedrähte Mellich oder
Bottermellich on Häffe bejjemank. Füe zehn bes vierzehn Bruede dä Deech
knedde woe en schwer Ärbed. Bejm ieeschte Mool meent me, dä Deech ress eenem de
Hutt von dä Hänn. Et moot äwwe su lang jeknädde wäere, bes dat dä Deech net
mieh ann däe Hänn kläwwe doot. Dann wue dä Backoefe jestauch. E paar Schanze on ne
kleene Ärbel Bööcheschidde joov en Hetz, die lang aanheel. Dat Stauche woe
net eefach. Die Jloot em Backoefe moot met ene lange Stang off bewäech wäere,
dat Boddem on Deck gleichmäßig heeß wuere. Dazwesche wue et Brued jewerk. Dat
koom en Körfche üss Weggeschenne, wo et etletzte Mool opjoohn moot. Me moot
dat met demm stauche affstemme. Wann dä Oewe wärm woe, moot dat Brued jenoch
opjejange sen. Kolle on Eysch wuere met nem Krätzer
erüssjehollt. Met nem naaße Strühbeißem wue dä Boddem reen jekeehrt. Dann
konnt me endoon. Dat Brued üss dä Körfche wue op de Schössel jekipp, e kleen
Brett met nem lange Stell, womet me dat Brued en zwei bes drei Reje affläje
konnt. Op dat letzte Brued wue mem Fenge vier Punkte en krützform jemääch. Et
Krützbruet wue et letz jebruch. Vüe däm Brued konnt me ieesch e paar Taate
backe, dann woe dä Oewe noch wärm jenoch. Weck wue met däm Brued enjedoon.
Däe woe en 40 bes 50 Minute jot. Brued moot annethalf bes zwei Stonn leyje.
Et wue em Keller op nem Brett aan dä Deck oder ennem Steendöppe verwahrt, dat
de Müüß net draan koome. En ner Zitt, wie et Brued noch met nem Bruedmätz met
dä Hand jeschnedde wue, wue et ieesch met dem Mätz e Krütz op dä Boddem van
däm Brued jemääch. Ne Dank aan ose Herrjott, dat äe die Bruedfruech hätt
waaße losse. Su woe et bes füe 15 bes 20 Joohr en
dä Dörfer en dä Eefel. Wie emme mieh Löck die Buererey draan joove, wuere die
Huuse modernisiert. Dobej woeren die aal Backoefe em Wäech on wuere
affjeresse. Och däe en osem Huus. Schaad, dat hätt mie werklich leed jedoon.
Wäe höck noch ne Backoefe hätt, soll en bloß en Iehre haale. Et senn jo
langsam richtig Raritäte. |