Mai
E jot Rezepp füe alt on jong Jedold on Humor kann me em Läwwe jot bruche. Löck, die alles su schrecklich äesch holle, die stracks onjedöllig wäere, mache sich on annere et Läwwe schwäre. Vell Saache senn ja net wäet, dat me sich dadröwwe ärjet. Dröwwe laache es et richtige Rezepp. Dat es besonders em Alter wichtig. Ses es me flöck e Knottedöppe. Elsbeth, 75 Joohr alt, sitt 4 Joohr em Dörf, hätt suen nette Art, mem Alter fäedich ze wäere. Dat seehn, hüere on loofe net mie su jot klapp, höllt se en Koof. Dat hüet eefach bej et Alter. Se stellt sich att dadrop en, datt dat noch schläechte wieet, "weshalb soll es mir besser gehen als allen andern". Elsbeth senge kleene Pudel hätt ähnlich Altersbeschwerden. Die zwei senn emme zesaame on emme jot jelaunt. Äe jeng och em Fröhjoohr met Bröneyßele sööke. Wann die een handhuh senn, schmaache die beiste wie dä feinste Spinat. Dä Brell op dä Nas on Heische aan de Hänn hatt Elsbeth en jot Mohlzitt jesammelt. Die wuere deheem noch ens verläse on 3 bes 4 mool jeweische. Dobej woe dä Brell on die Heische lästig, on wuere an en Sitt jelääch. Die Bröneyßele koome en dat kauchende Wasser. En 10 Menute senn die jaar. Elsbeth stup ens mem Schümleffel dropp. Äwwe dat Jemös woe noch net jaar. Dann konnt et jo noch ens 15 Menute kauche. Du hat Elsbeth de Brell jehollt, öm ens richtig ze kicke. Et hatt die Heische met en dat Döppe jedoon on die woere emme noch net jaar. Se hatte bloos von däm lange kauche en anne Färf kreje. Dat hätt Elsbeth flöck senge Noobesch vezallt. Ze zweit haan se ens jot öwwe dat kleen Mallör jelaach. Dat veonjlöckte Jemös hätt mieh Spaß jemääch wie e jot Eiße. Elsbeth jett dat Stöckelche jäe zom beiste. Dobej kann se jedesmool hätzlich laache. Dat es ihr Rezepp, sich net su wichtig holle on sich net ärjere. Ich dusch dat Rezepp widde jänn. Et kaus nex.
E Zeckel bliev net emme kleen Wäe Kenne hätt, weeß, watt do füe en Wünsche erüss konn. Do wäre Vuggele on Fesch, ne Hond on en Katz gewönsch. Späde kött noch e Auto on e Mädche debej. Su witt woere meng Jonge noch net. Katze on ne Hond hatte mie. Osse Noober woll e Zeckel quitt wäere, e kleen Jeßeböckche. Dat däten se sich wönsche. Mie woe et räech. Menge Mann leet sich och platt schloon. Also koom dat Zeckel en däe Stall. Et määch net vell Ärbed. Morjens, Metachs on Owens krech et seng Mellich, dat woe alles. Wann die Jonge et en däe Hoff leete, joov dat die schönste Spröng. Huh en die Luff, janz schräch daa, oder ne Sprong öwwe ne Eeme oder öwwe ne Korf. Äwwe dobej blevv et net, dat Zeckel moot met en die Stoff. Dat broich me demm net zweimool ze soon. Et lieet et ieesch üss dä Tass ze drenke. Dat konnt et flott. Dann wue et op die Bank jehovve, dat et op dä Desch kicke konnt. Du krech et och e kleen Bruedbröckche. Die Jonge doote jede Dach jet annesch met dem Zeckel, dat 4 bes 5 Weiche alt on jot jewaaße woe. Wie et enz üss demm Stall erüss een däe Stovv woe, sprong et och noch op däe Desch. Dobej kipp et dat Mellichkännche öm, schmess en Tass op däe Boddem on troot met eenem Foß en däe Botteteller. Dat jeng ze witt. Bes jetz woe et e leev Zeckel gewäes, jetz woe et e richtig hallevstärk Böcksche woore. Jedenfalls, däe Familienanschluss woe erömm. Ich weeß net mie, wie et met demm Böcksche widde jejange es. Die Jonge haan äwwe noch lang fruh dovon vezallt.
Hielich ode Polteoovend? Jed Dörf hätt seng eje Bräuche. En eenem Dörf wieet et su jemääch, en nem annere wieet et annesch jemääch. En osem Dörf wieet Hielich jefieet. Aach Daach füem Hieroode konn die jonge Löck üss dem Dörf bej dä Braut zesaame. Do wieet dat Hielichledche jesonge. Dann jedd et noch e Ständche vom Musik‑ oder Jesangverein. Anschließend wieet met Bier, Schnaps on Brüedche noch jett jefieet. En dä letzte Joohre wellen se en dä Eefel üss dem aahle Krees Öskerche ne nöye Bruch enführe. Statt Hielich soll jetzt Polteoovend jefieet wäere. Ich freue mich emme, wenn jett Nöyes kött, wenn et Senn hätt, schön on jot es oder Freud määch. Bloos, aan däm Polteoovend sehn ich nex, watt schön oder jot es. Dat es ne Auto oder Anhänger voll Dreck. Do es alles dren. Schutt vom Abbruch, Bauschutt, richtig jätt vom Müll on Papier‑ on Kunststoffschnippelle. Dat soll ne janz raffinierte Dreck senn, weil me däe schläech fott maache kann. Ens haan se eenem sujar en Kar voll Päedsmes füe die Düe jekipp. Dä Mann hatt äwwe ne Jaade on hätt däe Mes flöck met dä Schupka dadren jefahre. Do wieet keen Möh jeschout, dä Braut oder dä Brauteltere ne Hoof Dreck füe et Huus ze kippe. No saach ens eene, watt do schön oder jot draan senn soll oder watt dodraan Freud maache soll. Ärbed on Ärje määch et, männichmool och noch Krach met dä Noobeschaff. Sujet kann doch nerjens Freud maache. Nee hallewe Eeme Dreck aan de Strooß es Umweltverschmutzung, dadröwwe wieet sich opjeräch. Die Sitte, e paar aahle Tellere kapott zu maache, watt Spaß määch, die me op de Dreckschöpp fott mache konnt, hätt sich zur Unsitte entwickelt. Löck, die et metjemääch haan, spreiche sujar von Terror. Dat es jedenfalls nex, watt Freud määch. Wann et su werklich erjens Bruch senn soll, soll me et do och widde doon. Ich weeß äwwe net, watt dat füe ne Sinn haan soll. Do es mie os alt Hielichledche doch leewe. Woo dat ohne Schutt on Dreck jesonge wieet, wieet dat Bier on alles watt dobej hüet, leewe spendiert. Die Eefel es lang füe domm on rückständig aanjeseehn woere. Su hätt dat kenz jestemp on höck ens jaanet. op oss aal Sitte konne mie stolz senn, dafüe bruche me keen Unsitte enzeführe. Drömm steht och off en dä Vermählungsanzeije: "Kein Polterabend".
Datt klapp net emme En dä Zitt, wie em Hunsrück Schinderhannes seng Räuberei määch, woe en däe Jäjend van Mönsteefel och suen Jrueßmuul. Wel äe in Schönne gebore woe, heesch äe Schönnije Johannes. Vell Löck woere füe däe su bang, dat se em att et Jeld joove, wann se en bloos sooche. En däe Zitt hatt ne Knäech van däe Blangeme Jroofe ze Mönste om Maat en Koh vekoof. Zwesche Kolevebaach on Bogget koom Schönnije Hannes on soot füe däe Knäech: "Et Jeld oder et Lewwe." Do war äe äwwe an däe Richtige konn. Däe schmess em däe Böggel met dem Jeld füe die Föß on soot: "Dä Düwel höllt dich, wann due et hölls on och, wann due et net hölls." Dobej kömmesolt äe en met sengem Klöppel, dat däe sich su flöck, wie et jeng, oone Jeld dörch die Lappe määch. Däe Knäech hätt deheem vezallt, su vell Spaß hätt äe noch kenz met sengem Klöppel jehatt, wie bei däe Tour
Ne janz eefache Hond Me soll zwar keene Frönd met nem Hond vejliche, ne Hond kann eenem äwwe ne jode Frönd sen. Männije Hond es nobel on richtig adelig. Do moss me jo ejendlich de Hoot avv doon, wann su eene langs eene jeng. Bey suenem Hond mööt ich jo me beiß Kleed aandoon. Wie mie osse Karo krechte, woe äe 5 bes 6 Weiche alt, hatt ne decke Buch on schwach Been. No 3 bes 4 Weiche hatt äe ne schlanke Buch on stärk Been. Du kannt äe senge Name, woss, wo äe seng Jeschäff mache soll on jeng en seng Hött schloofe. Äe woe öwweall debej, folg op et Woet. Em nächste Joohr dreff äe de Köh en de Weed. Ich jlöwe, seng Motte hatt dat at jedoon. Äe sprong füe nex öwwe 1,30 Meter, konnt en Leder eropp klemme on sprong vom Heustall 3 Meter deef en de Schüe en ne Hoof Heu. Noom Kreech woe oss Famellich noch jrueß, on me troof sich off. Wäe ens bej oss en däe Stovv woe, huet debej. Frönde on Fröndinne von dä Verwandte wure dann bejm nächste Mool met nem fröndliche Laache on mem Stätz von Karo bejröß. Och ne Hond kann laache, dat weeß jede, däe ne Hond hätt. Die Jonge hatten die schönste Spaß met Karo. Met dä Neffen doote se em Jaade sööke spelle. Do stonne Schanze on Holz, do woere Hecke on allerhand Jeschiee, wo me sich jot veberje konnt. Ich weeß net, wäer sich mie freut, wann Karo die Jonge fonn. Freuten die Jonge sich mie oder freut dä Hond sich mie oder ich. Wann suen Jonge met nem Hond spelle, jeht et rouh hehr. Dobej hatt Karo eene jebesse. Däe koom on knaatsch, Karo dehennet on leet däe Stätz hange, dat em dat passiert woe. Die jrueß Noobere, Jüpp, Pitte on Hubert zänkte en jo männichmool, äwwe nur, wenn se op die Kaschteiebööm klemme konnte. Karo es en die Jeschichte enjejange. Honnet Stöckelche wure von em vezallt. Die Fröndinne on hennet die Fraue von menge Jonge on von menge Neffe konnte dat Woet Karo net mieh hüere, su off woe dovon jesprauche woere. Et woe zwar ne fiese Möp, äwwe ne jode Frönd. Dat treff och männichmool op de Mensche zo.