De Löck soon männichmool, et wäe schwäe Kontakt zu kreje, Eene well eefach keene, dä soll me en Rouh losse. Bej annere es et eefach, wann me de richtige Woet fend.

Su jeng et miee ens ze Kölle, wo ich op menge Zoch waade moot. Ich woll em Dom ee Vater unser bädde, on dann eene froore, wie ich en de Kofferjass, bej die schwatz Mottejoddes kääm. Do koom jrad en Ordensschwester üss demm Dom. Die frooch ich, die moot datt doch wesse. Die meent äwwe, se könnt miee leider net widde hellefe. Wann ich äwwe enz no Stuttjart käm, do wöss se bescheed. Dadrop soot ich op platt, wann se ens en de Eefel käm, do könnt ich ihr widde hellefe. Die Schwester määch jrueß Ore on frooch, von wo ich kääm. Ich soot, zwesche Mönstereefel on Blangem. Do wue se richtig monte. Se konnt och noch e besje Platt. Se woll wesse, wie et höck en Hellendaahl on en Schleede wäe. Do wäe se "mit den Kindern" en Erholung jewäes. Off en Schleede noch et Lyzeum wäe, off em Krankehuus noch Schwestere wäre, watt met dä Burg wäe on ditt on datt.

Ejendlich woe et jo komisch. Zwei Mensche, die sich kenz jeseehn haan, kalle zesaame, als wenn se aahl, jot Bekannte wäere, die sich jett vezälle däte. Die Schwester woe su fruh, noch ens Eefele Platt on jett üss Ihrer aahle Heimat ze hüere. On datt su onvehoff, datt se janz opjeräch woe. Ich konnt se jed vestoon. Se dääch su ähnlich wie ich. Wie ich joohn moot, koome ihr die Träne. Se hollt mich ens janz fass en dä Ärme, su, wie en Motte eene en de Arm höllt. Dooley meent se, se könnt jaanet soon, wie fruh on wie dankbar se wäe, datt miee zwei oss troffe hätte. Met nem richtije Schlössel kann me en Düe opschleeße. Met nem richtige Woet kann me e Hätz opschleeße