Miee haan höck däe selbe Herrjott wie füe 100 Joohr. Dumols hatt me äwwe anne Jebädde on och anne Jebäddboche. Et joov och Löck, die schläech ode janet lesse konnte.

 

Fröhde joov et jo keen Sondescholl, die sich öm suen Kenne kömmere doot. Wäe en däe Scholl net met koom, konnt kenz ene Breef schriewe ode e Boch lesse. Die Jebäddboche hatte vell Beldche. Domet konnt die Löck sich jot em Boch zeräech fenne. Bej velle Feste on Fiee­dach woe op eene Sitt e Beldche, op däe annere Sitt dat Jebädd, datt dabei huet.

 

Dröckche woe e Mensch, däe net lesse konnt. Et hatt äwwe e Jebäddboch, datt et met en del Kerch hollt. Bej dä velle Beldche konnt me jot merke, wo Pastue bädde doot. Do doot Dröckche bej däe annere klcke, woo se woere. Die Jebädde jefeele em ärch jot. Su schön hätt et datt dem Herriott net soon konne. Su konnt et em janze Joohr en sengem Jebäddboch datt Beld erüßsööke, datt füe ne bestempte Daach oder Zitt pass.

 

Datt jeng von däe Krepp op Chreßdaach öwwe die Mottejoddes op Liechmess, öwwe däe Kreutzweg bes Uestere, wo Christus üss demm Jraav opjestanne es. Dann jeng et öwwe die Mai-Mottejoddes bes Pengste, wo däe hellije Jeist als Duw op de Äed es konn. Füe däe November woe noch e Beld von ossem Herrjott, met Engele on Düwele, met schöne on met wöste Mensche em Boch. Op die Aat koom Dröckche et janze Joohr en däe Kerch met sengem Boch zeräech.

 

Wann noe enz keene vüebädde doot, woss Dröckche sich och ze hellefe. Et kallt op seng Aat mem Herrjott. Dann hollt et se Boch, wo Pastue emme die schön Jebädde drüss bädde doot. Et jeng dann met dem Fenge langs die Woet on soot: "Watt due heesch, datt meene Ich, Von Hätze." Ich jlöwe, datt dat Jebädd dem Herriott mieh Freud jemääch hätt wie männich Litanej.