Me Vatte soot ens, ne Mensch hätt Wuezele wie ne Boom. Höck weeß ich, wie äe datt jemeent hätt. Met dä Joohre hätt me em Dörf drej bes vier Jeneratsiuene kenne jelieet. Jede ärbed op seng Art em Dörf, jede lääch seng Jedanke dren. Me hätt dieselbe Strooße, dieselbe Kerch on Scholl jehatt. Dobej konn noch Verwandte, Noobere on Frönde, wo et Hätz draan hänk. Wuezele, die dörch et janze Dörf joohn. Wäe die net hätt es fott jetrocke. Dann on wann konn se noch ens kicke. Een Wuezel vom Hätz es doch noch em Dörf.

Wann eene sterv es et janze Dörf betroffe. Duedewaach on Bejräwniss es jett fue et janze Dörf. Met jedem däe sterv, jeht e Stöckche Erinnerung on Dörfjeschichte en et Jraav. Me es zesaame en ner ärme Zitt Jrueß woere. Me hätt zesaame Schelmstöcke jedoon on hätt sich zesaame jefreut. Me hätt zesaame Leed jehatt on es zesaame alt woere. Wann me sich fröhde och net emme jot vestoon, em Alter sitt me doch alles met annere Ore aan. Me weeß, wie me eene aapacke moss on lött fönnef en jrade Zahl sen. Datt moss me en nem lange Läwwe jelieet haan. Met dä Zitt hätt me sich jo dadraan jewännt, datt dä eene oder dä anne jet komisch wue. Wann dann eene sterv wieet äe vemess, net bloos von dä Famellich. Ich vermesse die Noobesch en dä Kerch, die emme en menge Bank woe. Ich vermesse die Zeidungsfrau, die Joohr on Daach die Zeidung bräch hätt. Trinche fäält miee, datt lange Joohre Köste woe on emme op die Kerch op pass. Ich vermesse menge Noobe, wenn äe och schwierig woe on vell anne Löck.

Jeder hatt seng Wuezele em Dörf wie die Jeneratsiuene, die vüe oss jeläww haan. Jetz konn oss Kenne on Enkel op die Plaatz. Die solle do widde maache, wo annere opjehuet haan.

Off se och Wuezele schloon?